Εκεινα τα μεσημερια τα θυμαμαι ακομα, ειναι ενας θησαυρος μεσα στη καρδια μου. Θησαυρος και η αγαπη των θειων, τα γελια και τα παιχνιδια με τα ξαδελφια καθε καλοκαιρι κατω απο τον καυτο ηλιο του Αιγαιου διπλα στις καλαμιες και τη παλιο πηγαδι! Το γελιο του παππου Αλεκου γαργαρο ηχει καθε φορα που νιωθω τη ζεστη του ηλιου να με ακουμπαει, καθε φορα που πατω πανω στη ζεστη την αμμο και νιωθω τη θαλασσα στο σωμα μου. Αυτη η μικρη γωνια της γης που λεγεται Ψαρρου ηταν η γωνια της αγαπης. Ηταν η γωνια της γης που ο Αλεκος και η Μαρινα μαζευαν καθε χρονο τα παιδια και τα ' γγονια τους για να χαρουν την συντροφια τους, για να μιλησουν, να βρεθουν, να γελασουν, να αγκαλιαστουν πριν ειναι η ωρα να φυγουν για την Αθηνα. Τα μεσημερια ο παπους επεφτε στο μαγαλο εκεινο κρεββατι στο κατασπρο χωριουλακι και οπως κρεμοταν το χερι του στο πλαι..εκανε οτι ροχαλιζε. Εμεις πλησιαζμε σιγα σιγα και ακουμπαγαμε το μικρο μας χερι στη παλαμη του. Χαπ Χαπ μας εκανε και τρεχαμε να μην μας πιασει!

Ψαρου με το θειο το Μιχαλη στο κεντρο της χαρας

Τα σοιτια στη Ψαρου, του Μιχαλη αριστερα, του Σταματη στη μεση και του Αντρεα απο την αλλη!