Αngeletaki Family Mykonos 1960: Ο βραχος και η μανα!

Βρηκα ενα βραχο γεματο πεταλιδες, για να ακουμπησω τη ψυχουλα μου αυτο το μικρο καλοκαιρι των δυο εβδομαδων που περασα στο τοπο μου.

Ενα βραχο με λιγες πεταλιδες, να τις ακουμπησω και να ακουσω τον ηχο των κυματων να πεφτει πανω τους για να ηρεμησω αυτην την αγωνια και το πονο για αυτο το τοπο που χανουμε μερα με τη μερα. Ενα βραχο χωρις ομπρελες ξαπλωστρες νταμπα ντουμπα, ενα βραχο ηρεμο.

Τι κριμα, τους φιλους μου δεν τους ειδα γιατι διαλεγουν και αυτοι να κανουν το ιδιο, μενουν μακρια απο το νησι γιατι δεν το αντεχουν Ιουλιο, Αυγουστο. Και οσοι εμειναν δεν εχουν χρονο γιατι εμειναν για να δουλεψουν. Που εκεινη η ομορφια και η ησυχια του χειμωνα, που τα παιδικα χρονια με τα ψαρεματα στη Ψαρου τα βραδυα, με το δυχτι του θειου του Σταματη, τα αρματα της φαντασιας μας με τα αλογα που καλπαζανε διπλα διπλα με τον ξαδελφο το Σιμον και κεινα τα αστερια που μας ελουζαν.

Εχτες στην αποσπεριδα του Παναγιωτη και στις διηγησεις της γιαγιας του φιλου μου του Παυλου, μας επνιξε το κυμα της νοσταλγιας, διπλα μου η Ρενα που ηταν τοτε και αυτη στα παιχνιδια της αμμου της Ψαρους, διπλα στα κρινακια, παραδιπλα η Ναντια που γνωρισε σαν εφηβος μια αλλη Μυκονο κια την αγαπησε, ο Σταυρος, ο Θανασης, η Σοφια, ο Ζαν Σαρλ, η Ειρηνη, ολοι ακουγαμε τις αναμνησεις της γιαγιας και αναρωτιομαστε που πηγε ο τοπος μας, ποιοι τον πηραν, ποιοι τον σκοτωνουν μερα με τη μερα, ποιοι τον χαρισαν. Ναι θα πει καποιος..εσυ εφυγες ναι αλλα την Μυκονο ποτε δεν την αποχωριστηκα οπως ειπε και η γιαγια του Παυλου...ειναι μεσα μας, οι αναμνησεις μας ζουν με μας και περνανε στα παιδια και στα ανιψια. Καθε τοπος αλλαζει, το μονο καλο ειναι οτι το νησι παραμενει μανα και ουρανος για τοσους και τοσους που εχουν αναγκη για δουλεια, εχει θρεψει οικογενειες και οικογενειες και θα θρεψει και αλλους...παρολα το μαυρο χρημα που ξεπλενεται πανω της, παρολες τις πληγες στο τοπιο της...ζει και αναπνεει….και μας εμπνεει...γιατι και οι αναμνησεις και οι ιστοριες απο το παρελθον..ειναι εμπνευση...ειναι ο βραχος με τις πεταλιδες που μας εχει μεινει! Αυτος ο βραχος ο δικος μου, ηταν και ο βραχος της μανας μου, οταν καθε χειμωνιατικη λιακαδα τη περνουσε μαζευοντας πεταλιδες, ο ιδιος βραχος ηταν ο βραχος που απλωναμε τους αχινους με τα χαμογελαστα παιδια αργοτερα, να φαμε και να πιουμε..ο ιδιος βραχος μας και ο παφλασμος των κυματων ειναι που μας φερνει πισω, καθε φορα, σαν τους ναυτικους παλια, ξενιτεμενοι και μεις απο το τοπο μας...γυρναμε να τον ακουμπησουμε να μας δωσει τη δυναμη να συνεχισουμε οπως η μανα γη, οπως η αγκαλια της. Αχ αυτη η αγκαλια της μανας, που παρολο που δεν με αναγνωριζει πια....υπαρχει και την ανοιγει καθε φορα που με ξαναβλεπει!