ΤΗΣ ΜΙΝΑΣ ΜΑΣ, 17.11.22 Το χαμογελο της ειχε παντα μια μικρη πονηρια στην ακρη του, ακομα και οταν ηταν σοβαρη και με κοιταζε στα ματια πεθαινα στα γελια. Καναμε πολλες σκατογιελιες μαζι, στο χωριο στα χωραφια στη θαλασσα…αχ εκεινη η θαλασσα ποσο την αγαπουσε, οσο ολοι μας. Υπηρχε μια εποχη που τα χειλια μας ηταν μονο μπλε γιατι δεν θελαμε ποτε να βγουμε απο αυτη τη θαλασσα. Χανομασταν στην αγκαλια της, ωρες, λεγαμε λεγαμε…τι δεν θα εδινα να ξαναθυμηθώ τα λογια τα αστεια τα πειραγματα αυτης της ξεγνοιαστης εποχης…μιας εποχης που η μονη μας έννοια ηταν το επομενο παιχνιδι το επομενο γελιο , η γαριδα, το χταποδακι, το καβουρακι που θα πιαναμε …το κατσικακι που θα κυνηγούσαμε, τα συκα τα μουρα τα σκαρφαλωματα! Ηταν ενα χρονο πιο μεγαλη απο μενα η Μινα, ενα λουλουδι στην αυλη μας, ποτε δεν τη θυμαμαι να κλαιει, ειχε μια απιστευτη δυναμη μεσα της, και παντα με παρηγορουσε και με προσέχε αφου ημουν πιο μικρη. Την ιδια δυναμη και το ιδιο κρυφο χαμογελο και χιουμορ ειχε παντα. Παντα γελουσαμε μαζι. Αφου μεγαλωσαμε λιγο …ξεκινησαμε αγγλικα μαζι, στο κο Μπριγκο…επεφτε πολυ γελιο γιατι ο κος Μ εχοντας ενα βιβλιο για ολα τα παιδια ελεγε και ξαναλεγε τις ιδιες ιστοριες για να μας διδαξει αγγλικα και τη ζωη, με στόμφο και αγγλικη προφορα! Μια εικονα υπαρχει μεσα μου ακομα,η Μινα και γω κατω απο το μπαλκονι του σπιτιου του δασκαλου των αγγλικων…να τα λεμε και να μην τελειωνουν τα μυστικα τα γελια…δεν μας εφτανε ποτε η ωρα, ποτε δεν εφτανε να τα πουμε και να τα μοιραστουμε ολα. Τοτε ειχαμε τοσα μαθηματα που αυτα τα πηγαινε ελα στα αγγλικα ηταν οι μονες ωρες που δεν μας ακουγε κανεις..ειμασταν εμεις και τα μυστικα μας τα κρυφα μας γελια και το μπαλκονι, που προσταττευε το μοιρασμα της παιδικοτητας μας και τα πρωτα κοριτσιστικα μας σκιρτηματα, χωρις να μας ακουει κανενας αλλος. Και ετσι μεγαλωσαμε…παντα υπηρχαν δουλειες και υποχρεωσεις αλλα παντα οταν συναντιοτανε τα βλεμματα μας ηταν σαν να συνεχιζαμε την συζητηση κατω απο το μπαλκονι του κου Μπριγκου για να πουμε το παρακατω αστειο, τα καινουριο επεισοδειο…τα γελια τη χαρα. Και στη νιοτη μας το ιδιο, η παρεα συνεχιζε να ειναι ενα παιχνιδι, με την εποχη των φλερτ, τις βολτες τα χορουδακια, τη μασκαρα…την ανταλλαγη μυστικων ποθων και ονειρων. Η Μινα ηταν ενας αγγελος που αγγιξε τη ζωη μας για λιγο αλλα μενει στη καρδια μας στην αιωνιοτητα γιατι ειχε μεσα της μονο αγαπη και φροντιδα, για τα δυο υπεροχα παιδια της που τα λατρευε και τα θαυμαζε, για τους γονεις της που τους νοιαστηκε ως την τελευταια τους ωρα, παντα εκει, παντα παρουσα να τρεχει για ολα ακουραστη, για τον Αλεκο τον μεγαλο αδελφο που δεν μπορω να θυμηθω ποτε τιποτα παραπανω απο μονο αγαπη και θαυμασμο προς εκεινον και τις υπεροχες τις ανιψιες της που της ειχε παντα ενοια, την νυφη της την Αδριανη που ηταν σαν αδελφες, την αγαπημενη της θεια και γειτονισσα τη Μαρια και τη βαφτιστηρα της τη Μινα. Ηταν στην ζωη ολων αυτων ενα μεγαλο στηριγμα η Μινα μας μια σταθερη ποιοτητα σοφιας, αγαπης και ξεγνοιασιας που δεν την βρισκεις ευκολα σε αυτη τη ζωη. Τι δεν θα εδινα για μια τελευταια αγκαλια κατω απο εκεινο το μπαλκονι, για ενα ακομα μυστικο για ενα χαμογελο, ευτυχως σου κρατησα το χερι της μεσα στο δικο μου το καλοκαιρι, στο γαμο του σογιου και ταπαμε για μια φορα ακομα! Καλο σου ταξιδι Μινακι μας εφυγες πολυ νωρις. ΣΤΗ ΨΑΡΡΟΥ ΜΑΖΙ